Choć Traktat z Lizbony zapewnił polityce zagranicznej UE nowy impuls, udostępniając Unii narzędzia umożliwiające jej odgrywanie na arenie międzynarodowej bardziej znaczącej roli, to jednak skuteczność tych działań hamuje zastój gospodarczy i kryzys zadłużenia, które poważnie nadwątliły wiarygodność Unii Europejskiej w świecie.
Polityka zagraniczna powinna być pragmatyczna i osadzona w realiach
Nowy impuls w europejskich działaniach zewnętrznych wymaga od UE, by działała w sposób bardziej strategiczny oraz by dostosowała swoje zasoby kadrowe, finansowe oraz zaplecze dyplomatyczne do najważniejszych priorytetów w obszarze spraw zagranicznych.
Parlament uważa, że tylko podejście łączące środki dyplomatyczne, gospodarcze, rozwojowe i – w ostatecznych przypadkach oraz w pełnej zgodności z przepisami określonymi w Karcie Narodów Zjednoczonych – wojskowe, są odpowiednie do zaradzenia światowym zagrożeniom i wyzwaniom.
Unia Europejska powinna zapewnić spójność swoich działań na arenie międzynarodowej i określić dalekowzroczne, strategiczne ramy dla swoich działań dyplomatycznych oparte na pragmatycznych i możliwych do realizacji celach. W tym celu ważne jest skoncentrowanie ograniczonych zasobów Unii na priorytetach strategicznych, począwszy od wyzwań na obszarach bliżej położonych, zwłaszcza w państwach objętych rozszerzeniem i państwach sąsiadujących, a następnie na obszarach bardziej odległych, z uwzględnieniem roli i wpływu organizacji regionalnych.
Podstawowe wartości europejski w polityce zagranicznej
Działania zewnętrzne UE muszą być inspirowane promocją i ochroną wartości UE, takich jak poszanowanie praw człowieka, wolności, demokracji oraz praworządności, a także opierać się na dążeniach do zapewnienia pokoju, bezpieczeństwa i dobrobytu oraz na zasadach leżących u podstaw samej Unii. Dlatego prawa człowieka i demokracja powinny być zawsze brane pod uwagę przy opracowywaniu unijnych strategii politycznych oraz przy wspieraniu transformacji w państwach rządzonych przez reżimy autorytarne.
